później: - Powinnam była się domyślić. Czy jakikolwiek inny człowiek mógłby mnie pokochać? I jeszcze jedna myśl. Ostatnia, zanim jej ciałem wstrząsnęły konwulsje, kiedy płuca przestały pracować. - Twoje - wyszeptała. - T-t-twoje... Zmarszczył brwi. 213 - Nie! Nie, nie, nie...! - Twoje... - wyszeptała Mary Olsen i zamilkła ostatecznie. Mężczyzna rzucił się przed siebie. Wyciągnął ją z samochodu na rozgrzany asfalt. Potrząsnął nią, raz i drugi uderzył w twarz. - Ocknij się! Niech to szlag, ocknij się! Nie rób mi tego! Ręce Mary opadły bezwładnie. Serce przestało bić. Cyjanek powodował okropną śmierć, ale, jak powiedział, była ona szybka. Popatrzył na jej brzuch. Miała mu o czymś powiedzieć, kiedy wreszcie znaleźliby się razem. Wtedy nie patrzyłaby na niego, szukając zapewnień, a on nie czułby się... Po tak długim czasie. Po tylu latach samotności, życia bez rodziny. - Sukinsyn - wyszeptał, po czym dodał: - Quincy, pieprzony sukinsy¬ nu! Zobacz, co mi zrobiłeś! Zapłacisz mi za to! Zapłacisz...! Teraz. Teraz! 32 Portland, Oregon Wciągu ostatnich dwóch godzin Kimberly już czwarty raz przeczytała akta Miguela Sancheza. Kosmyki włosów spadały jej na oczy, kiedy siedziała nad dokumentami. Odgarniała je niecierpliwie. Powinna wziąć prysznic i się przebrać. A jednak cały czas czytała akta. Nie mogła się oderwać. Rozumiała, że rozmowa ojca z Sanchezem mogła być przypadkowa. Rozumiała, że przypisanie agenta specjalnego Alberta Montgomery'ego do tamtej sprawy było czysto przypadkowe. Mimo to coś czuła. Miała instynkt. Coś kazało jej wracać do sprawy Miguela Sancheza. Dziwny dźwięk dobiegł zza drzwi. Jakieś kółka piszczały na korytarzu. Najprawdopodobniej stary wózek. Kimberly zmarszczyła czoło i dalej czy¬ tała akta. Jako skazany na śmierć Sanchez siedział w więzieniu San Quentin w celi wielkości dwa na trzy metry. Wykluczało to możliwość goszczenia kogoś, kto wyszedłby na wolność i zrobił coś w jego imieniu. Ale z drugiej strony niektórzy skazani spędzali nawet cztery godziny dziennie w towarzystwie innych więźniów, dźwigając ciężary, grając w rzutki i robiąc Bóg wie co jeszcze. Kimberly zagłębiła się w szczegóły życia Sancheza. Według pracowników więzienia San Quentin, więźniów klasyfikowano w dwóch kategoriach: A i B. Do kategorii A należeli ci więźniowie, którzy dobrze zasymilowali się do życia w więzieniu. Stosowali się do obowiązujących 214 zasad, nie zaczepiali strażników i robili wrażenie ludzi poddających się „programowi". Ci więźniowie mieli możliwość codziennych spotkań z innymi więźniami. Do kategorii B należeli tacy więźniowie, którzy nie potrafili przywyknąć do życia w celi, wypowiadali groźby pod adresem pracowników, grozili sobie nawzajem i często stosowali przemoc. Tacy więźniowie większość czasu spędzali w izolatkach, jak to określają pracownicy więzienni, lub w dziurze, jak mówią sami więźniowie. Miguel Sanchez bardzo dobrze znał tę dziurę. W jego aktach zapisano, że zaczął jako więzień kategorii B, potem się uspokoił, więc w 1997 na sześć miesięcy zaszeregowano go do kategorii A, ale wkrótce wrócił do kategorii B. Innymi słowy Miguel właściwie nie miał w więzieniu okazji do zaprzyjaźnienia się z wieloma osobami. Tymczasem fakt, że Richard