się ich… Szczególnie, że oni nie byli zbyt pozytywnie nastawieni do niego.
- Pani nie ma nic przeciwko, prawda? – zapytał ponownie najwyższy, zupełnie jakby był autorytetem w ich małej grupie. - Zadzwonię po policję, telefon mam w dłoni i wystarczy tylko nacisnąć jeden guzik! – ostrzegła, wysuwając dłoń spod czarnego, połyskującego materiału, którym nakrył ją Krystian, aby ścinane włosy spadały na podłogę, a nie na ubranie klientki. Pokazała im komórkę, odwracając się do nich przodem. – To się nazywa napastowanie! Obrażacie go, nachodzicie… Jestem pewna, że da się coś z tym zrobić, a policjanci będą już wiedzieli co! – najwidoczniej improwizowała. Faceci westchnęli ciężko. - Koledzy, nie chcą nas tu, a my się nie pchamy, gdzie nas nie chcą – oznajmił najwyższy, odkładając czasopismo i wstając z kanapy. Krystian aż odetchnął z ulgą. - Ale zapamiętaj, że strasznie denerwujący jesteś! – rzucił na odchodnym facet w czarnej bluzie. – Ciota – skomentował. Rozdział szósty Książę ma rywala? Krystian uśmiechnął się lekko, przeglądając książki, jakie trzymał na półce Karol. Wszystko spod gatunku fantastyki albo science fiction. Skrzywił się nieco, nie gustował w takich powieściach, znacznie bardziej wolał harlequiny. - Nie doszło zbyt wiele od ostatniego czasu – zauważył zdziwiony, spoglądając kątem oka na przyjaciela, siedzącego przy komputerze… Ale nie przy żadnej grze RPG, w które zawsze tak namiętnie grał. Przeglądał jakieś portale. - Nie mam na to czasu – stwierdził chłopak, zaczytany w jakimś artykule. Krystian zmarszczył brwi, nachylając się nad jego ramieniem i spoglądając na monitor. Artykuł dotyczył jakiejś diety... - Nie masz czasu nawet na książki? – zapytał powoli, opadając na pufę, która stała tuż obok krzesła przyjaciela. - Chodzę na siłownie – Karol posłał mu krótkie spojrzenie, po czym powrócił do lektury, ale nie potrafił już się na niej skupić. Ostatnio dziwnie reagował na bliskość przyjaciela… Ale wiedział, że z obecnym wyglądem Krystian nawet na niego nie spojrzy w TEJ kategorii. Oczywiście blondyn nigdy nie robił mu jakichś aluzji co do jego tuszy. Nawet nie patrzył na niego krzywo, kiedy otwierał kolejną już paczkę chipsów i zjadał ją sam, bo szarooki zawsze dbał o swoją linię i mu po prostu nie podbierał. Czas zadbać o siebie, ale niekoniecznie dla siebie. - I jak? – Krystian posłał mu radosne spojrzenie, uśmiechając się nieco. – Są tam umięśnieni, przystojni faceci, ociekający testosteronem? – zachichotał, na co Karol mimowolnie odpowiedział uśmiechem. - Zazwyczaj to faceci po czterdziestce, a ci jakoś mnie nie interesują – parsknął, odwracając się na krześle przodem do przyjaciela. – No i zrzuciłem w tym tygodniu już dwa kilo – pochwalił się zadowolony, ale wolał nie myśleć, że przed nim jeszcze jakieś dziesięć albo nawet więcej. Krystian uśmiechnął się. Nie chciał mówić Karolowi, że tego nie widać… Bo, gdyby brunet mu nie powiedział, to nawet by tego nie zauważył. Ale cieszył się, że pomiędzy nimi wszystko wróciło do normy. Znowu spędzał z nim każdą wolną chwilę, znowu gadał o wszystkim i o niczym, znowu mu się zwierzał… Chociaż słowem nie wspomniał o incydencie w salonie. Nie chciał go martwić. W końcu po tym zajściu już więcej nie spotkał tamtych facetów. I było dobrze. Nawet, jeżeli bał się wracać wieczorami z pracy do domu. - To świetnie – potaknął. – A może chciałbyś zmienić fryzurę? Jak już szaleć, to szaleć – wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. Właściwie to chciał, aby Karol zrobił wreszcie coś z tymi przydługimi, zazwyczaj przetłuszczonymi włosami. Wpadały mu aż do oczu, zasłaniały całą twarz.